Eerst en vooral wil ik mijn ouders bedanken voor alle levenslessen, steun en toewijding. Zonder hen was er nooit sprake geweest van de Figaro Academy, want zonder hen had ik nooit geleerd wat ik hier in dit leven moest leren en zou ik nooit kinderen en tieners kunnen begrijpen en helpen zoals nu. Zij staan samen met mij aan de basis van het idee van de academie.
Mijn leven was fantastisch tot ik 16 jaar was. Mijn mama en papa waren nog samen. Ik reed elke dag paard, ging in het weekend op jumping. We hadden een tuin met een zwembad op mijn favoriete plaats, in mijn favoriete huis.
Tot het jaar waarin ik 16 werd en mijn vader aankondigde dat hij ging scheiden van mijn mama. Ze maakten heel veel ruzie omdat ze elkaar niet meer begrepen en hij had iemand anders leren kennen. Lang verhaal kort. Mijn papa vertrok op 24 augustus, de dag nadat ik 16 jaar was geworden en mijn moeder vertrok 3 maanden later uit hetzelfde huis. Ik bleef dus alleen achter. Het was het resultaat van 2 vechtende ouders die geen enkele communicatie meer met elkaar hadden en het bos door de bomen niet meer zagen. Iedere ouder leefde in zijn eigen wereld met zijn eigen rouwproces en ik, ik zat er ergens tussenin. Geen broers of zussen. Niemand die me begreep want niemand zat in dezelfde situatie als ik, dus deed ik zelfs geen moeite meer om het nog aan iemand uit te leggen. De enigen die me begrepen waren mijn paarden, maar die vielen ook weg omdat enerzijds mijn mentale coach, mijn papa, en anderzijds degene die altijd voor me klaarstond, mijn mama, ook weg waren. Onze honden moesten we ook achterlaten bij een vriend van mijn nicht, en mijn pony, Evita, moest ik achterlaten aan de manege, want ja, een scheiding is altijd verlies en rouw. Zowel financieel als emotioneel. En toch, ondanks al het verdriet en de eenzaamheid, ben ik er nu heel dankbaar voor. De dag dat ik alleen kwam te staan, is de dag dat mijn leven echt begonnen is.
Zoals ik al schreef, is die dag mijn leven echt begonnen, alsook mijn avontuur.
2 jaar lang ben ik van het ene naar het andere 'gezworven'… papa, mama, grootouders. Ik kreeg geen uitspraak in de rechtbank over waar ik moest verblijven omdat ik 16 jaar was en vanaf 16 jaar moest je maar zelf beslissen, zei de wet. Dus ja, nog meer druk op mijn schouders, want wie ging ik kiezen?! Ik hield van mijn beide ouders en wou ze allebei geen pijn doen, dus koos ik maar niets en was mijn koffer 'mijn thuis'. Het verdriet voor mijn gezin, mijn ouderlijk huis, mijn paarden, want die waren er ook niet meer, was heel groot en soms ondraaglijk. Ik verlangde zo naar mijn gezin en mijn ouderlijk huis. Mijn punten op school bleven goed en dat was ook mijn houvast. School was in die tijd een plaats voor mij die me rust bracht omdat het elke dag dezelfde structuur was met dezelfde mensen. Toch 1 plaats waar ik wist wat er op me af ging komen. Zodra de bel ging, kwam de angst. De angst van waar ga ik deze avond slapen, wat gaat er gebeuren, wie is er voor mij? Het was een bikkelharde, moeilijke en eenzame tijd. Mijn overlevingsmechanisme was geactiveerd en de verlatings- en bindingsangst ook. Maar binnenin had ik een enorme wil en wou ik ooit op een dag alles terug wat ik was verloren maar dan op mijn manier. Het was mijn pad naar onafhankelijkheid. Onafhankelijk zijn van alles en iedereen zodat IK alleen nog zou bepalen wat ze me afpakken en wat niet.
Toen ik 18 jaar werd, vertrok ik op kot want ik was het op en af zeulen zo beu! Ik ging rechten studeren want ik wou rechtvaardigheid. Ik wou later gaan spreken voor de VN om de kinderrechten te verdedigen zodat geen enkel kind nog alleen zou komen te staan of nog alleen zou achtergelaten worden. Zodat echtscheidingen overal ter wereld goed begeleid worden en kinderen hier geen trauma's aan over hoeven te houden. Het is eigenlijk nog steeds een droom van mij.
Het eerste jaar dat ik op kot zat, kreeg ik in januari een depressie. Natuurlijk kreeg ik een depressie. Ik was al 2 jaar letterlijk aan het rondlopen zoekend naar een plaats die ik terug 'thuis' zou kunnen noemen en toen ik in Leuven alleen op kot zat, kwam het grote zwarte gat met de nodige hyperventilatie en zelfs zelfmoordgedachten. In het begin had ik medicatie nodig om er door te geraken maar zoals ik was en nog steeds ben, wou ik niet te lang met de pakken blijven zitten en ben ik yoga beginnen te volgen. Dit was het begin van mijn herstel maar ik was er nog lang niet. Na 1 jaar rechten stopte ik omdat het te theoretisch was en ging ik Handelswetenschappen in Brussel studeren. Terug naar de bekende economie wat ik al jaren van het familiebedrijf en mijn richting in het middelbaar gewoon was. Na enkele jaren begon ik te werken in een marketingbedrijf en na 1 jaar was ik marketingmanager van bepaalde projecten en toen kwam het volgende op mijn pad… een burn-out. Natuurlijk kwam er een burn-out, want ik was wel yoga aan het volgen en ik had wel al wat dingen veranderd in mijn leven maar de diepe blokkades, het diepe trauma, etc. waren niet opgelost dus vluchtte ik in mijn werk wat mijn werkgever super vond maar mijn lichaam kon niet meer volgen en blokkeerde. Ik kon geen mails meer lezen. Ik kon niets meer. Rusten en naar mijn lichaam luisteren was de enige boodschap. Als gevolg ging ik loopbaanbegeleiding volgen en kwam daaruit dat ik naar de zorg moest. Zorgen en werken met dieren en kinderen kwam eruit maar hoe ging ik dat pad bewandelen met een diploma economie? Daar begon mijn droom en mijn volgend avontuur. Ik zei vaarwel tegen mijn job en begon aan mijn studie van verpleegkunde. Ik had een huis, een relatie, dieren om voor te zorgen maar ik vertrouwde erop dat het financieel goed kwam en ik ging door. Sommigen verklaarden me voor gek, anderen vonden het chapeau dat ik zo voor mijn eigen dingen koos. Mijn motto is dan ook: 'Je leeft maar 1 keer en wat is het leven als je niet je dromen volgt?'
De opleiding verpleging was mijn tweede helingsproces en dat was een succes. Na mijn eerste jaar als verpleegkundige ging ik in de zomervakantie naar Zuid-Afrika, 6 weken lang werken in een weeshuis. Dit was een enorme openbaring en verrijking voor me. Ik leerde er zoveel van de wereld. Op een dag gingen we een schooltje bezoeken en toen dacht ik… Als ik de wereld wil veranderen, een generatie wil veranderen, dan moet ik bij de kinderen beginnen. Hieruit volgde mijn droom om met kinderen en paarden te werken. De Figaro Academy was geboren. Alle ja, in mijn hoofd dan toch :-)
Tijdens het eerste jaar van studeren is mijn toenmalige relatie ook gestopt en was ik 'weer' met niets vertrokken buiten mijn persoonlijke spullen. Deze keer was het wel een bewuste keuze om met niets te vertrekken omdat het verleden me had geleerd dat ik eigenlijk ook niets nodig had buiten mezelf en een kloppend hart.
Na mijn tweede jaar verpleging ben ik in de zomervakantie naar Bolivia gereisd om daar 6 weken lang paardentherapie te gaan geven aan kinderen met beperkingen.
En in mijn laatste jaar ben ik naar Botswana gegaan om er mijn buitenlandse stage als verpleegkundige te doen. Deze reizen en deze opleiding hebben me meer rijkdom gebracht dan ik me ooit had of heb kunnen inbeelden. De levenslessen, levenservaringen die ik daar heb mogen meemaken zijn onbetaalbaar.
Na Botswana had ik het even gehad met reizen en is de relatie met mijn huidige man op mijn pad gekomen. Intussen ben ik mama van Louis en Emiel, wonen we terug in mijn ouderlijk huis en maken 5 paarden, 2 honden en 2 konijnen ook deel uit van onze familie. Na heel wat tijd gewerkt te hebben als thuisverpleegkundige om te werken aan mijn onafhankelijkheid en ook omdat ik het altijd met hart en ziel gedaan heb, ben ik ook 7 jaar geleden samen met Diederik een frituur, namelijk Brak Frituur, begonnen. Horeca is Diederik zijn talent en dus wou ik verder mijn weg bewandelen richting de academie. Dus ging ik na de geboorte van onze tweede zoon verder studeren voor kinderyogadocent bij het Vrolijke Stekje. Omdat deze opleiding zo waardevol was en ik in mijn gevoel nog niet klaar was, volgde ik de jaren daarop de opleiding kind- en oudercoach bij hen. Een hele waardevolle opleiding waarin je ook enorm groeit als mens en ouder. Tijdens deze opleiding heb ik echt mijn trauma's van het verleden kunnen helen. Na het afstuderen in 2021 ben ik aan de slag gegaan om kinderen 1 op 1 te coachen in combinatie met yogalessen, op een dag kreeg ik het idee om Figaro, mijn steun en toeverlaat, eens mee te betrekken in mijn sessie. De sessie verliep heel vlot. Het resultaat was verbluffend en Figaro bleek een natuurtalent voor dit werk. Dat was de dag dat de Figaro Academie is geboren.
Het is mijn doel en levensmissie om de stem en het gedrag van kinderen te vertalen en een plaats te geven in de wereld. Via de Figaro Foundation wil ik graag ook kinderen een kans geven die net zoals ik 20 jaar geleden de financiële mogelijkheden niet hebben om deel te nemen aan sessies en groepslessen. En omdat ik vind dat elk kind en elke tiener recht heeft op een kans en ontwikkeling, wil ik hen op deze manier ondersteunen. Sinds afgelopen zomer van 2023 ben ik blij om te zeggen dat het niet meer IK ben maar WIJ en dan stel ik jullie heel graag voor aan Mathias Groffi. Een leerkracht met het hart en het gevoel op de juiste plaats. Hij past als geen ander binnen de Figaro Academie en heeft dezelfde normen en waarden zoals ik. Samen kan je meer dan alleen en vanaf de zomer zijn we dan ook samen op pad om de Academie nog meer uit te bouwen en zijn we telkens op zoek naar nieuwe ideeën, technieken en methodes. We houden van projecten, bijleren en nieuwe dingen uitproberen. (We zijn een beetje de Yin en Yang van elkaar.)
Last but not least wil ik jullie ook voorstellen aan Jonas Coelmont. Jonas helpt ons met het verzorgen en onderhouden van de paarden, de stallen en de weide. Hij biedt elke dag de nodige en onmisbare ondersteuning zodat onze 5 collega's :-) alles hebben wat ze nodig hebben.
Ik ben heel trots dat we eindelijk onze Figaro Academy in de wereld kunnen zetten. Elk kind, met elk zijn eigen verhaal. We gaan samen op pad voor een verbindend coachingstraject want ieder kind verdient een eerlijke kans op geluk.
Wat nu? Verder deze weg bewandelen. Hier, in het prachtige Sint-Truiden. En in Spanje, want daar hebben we ook ons hart verloren. Dus wie weet en hebben we misschien wel binnenkort retreats in de aanbieding in het mooie Spanje? ;-)
Lieze Carlier
